Vorig jaar met oud en nieuw proostte hij nog op een beter jaar dan 2021, het jaar waarin zijn vader overleed. Afgelopen jaar was ook een bewogen jaar: hij verhuisde van radiozender, werd vader, ging freelancen en is ambassadeur van Oog voor Dementie geworden.
Frank zijn vader was met eind vijftig erg jong voor de diagnose dementie, vandaar dat eerst werd gedacht aan een burn-out. ‘Toen eindelijk de diagnose kwam, was er veel verdriet, want het is een doodvonnis en het wordt nooit meer beter. Aan de andere kant gaf het een soort opluchting. Een verklaring: o, dáárom ging het niet.’
Na de diagnose werden Frank en zijn familie naar huis gestuurd met: we zien u over drie maanden. ‘Ja, en nu? We werden een beetje aan ons lot overgelaten. Samen met Alzheimer Nederland ben ik toen een YouTube-serie gaan maken. Het had mij destijds geholpen als er iemand was zoals ik, waardoor je weet: ik ben niet alleen. Nu krijg ik van volgers veel vragen, maar ook heel persoonlijke verhalen. Óók net nadat mijn vader was overleden. Toen negeerde ik ze – ik was zelf bezig met verwerken. Nog steeds wel, maar ik heb weer ruimte om me voor dit goede doel in te zetten en er ook een positieve draai aan te geven.’
Waarom koos je voor het samenwerkingsverband Oog voor Dementie?
‘Oog voor Dementie focust zich op de laatste fase en wil het benadrukken dat achter elke patiënt een mens zit. Het is belangrijk, ook voor (mantel)zorg, om de mens te blijven zien achter een lege blik. Ik wilde met mijn vader op dezelfde voet verdergaan: gesprekken voeren over voetbal of politiek, fietsen, dingen doen die we altijd deden. Pas toen ik mijn verwachtingen kon bijstellen, jaren na de diagnose, werd het voor ons allebei beter. Het is ook belangrijk dat je met mensen met dementie de dingen doet waar ze van houden […] Het gaat om de kwaliteit van leven: zorgen dat de dagen die er nog zijn, zo leuk mogelijk zijn.’
